در تصور عموم مردم، جراحی رباتیک کار بسیار آسانی است. به عنوان مثال فیلم علمی تخیلی «پرومتئوس»را در نظر بگیرید. در این فیلم، یکی از شخصیت‌ها برای یک عمل سزارین اورژانسی وارد یک دستگاه میشود و عمل جراحی خیلی راحت انجام میشود. اما ربات‌های جراح امروزی حتی یک قدم هم به آن تکنولوژی نزدیک نشده‌اند.
با اینکه یک ربات می‌تواند با دقت بسیار بالایی با تیغ برش ایجاد کند، سوزن‌های بخیه را وارد بدن کند یا حتی گره بزند، اما این ماشین‌های مدرن همچنان از نظر بصری بسیار ضعیف هستند. در جراحی بافت‌های نرم بدن انسان و آن محیط پیچیده، ربات‌ها نمی‌توانند اعضای بدن انسان را تشخیص دهند و به رابطه‌ی آنها با هم پی ببرند؛ چه برسد به اینکه بخواهند با جراحی تغییراتی در آنها ایجاد کنند. بنابراین، در بهترین حالت، جراحان از ربات‌ها به عنوان یک دستیار غیرمستقل استفاده می‌کنند.
اما یک سیستم جدید به نام Smart Tissue Autonomous Robot می‌تواند ما را یک قدم به جراحی رباتیک مستقل نزدیک‌تر کند. ابن ربات برای تشخیص آنچه که می‌بینید، منظره‌ی مقابلش را با پرتوی فلورسنس در طول موج نزدیک به فروسرخ روشن می‌کند و با استفاده از تکنیک تصویربرداری خاصی یک مدل سه بعدی از بافت نرم پیش رویش تهیه می‌کند. این سیستم با مقایسه‌ی زوایای دید دوربین‌های مختلفی این مدل سه بعدی را تهیه می‌کند.
سیستم STAR برای کنترل دقیق ابزارها از یک دست رباتیک استفاده می‌کند که هشت درجه‌ی آزادی دارد. این ربات در بخیه‌ی یک بافت نرم و مصنوعی عملکرد خوبی داشت. اما عملکرد آن روی بافت زنده‌ی خوک‌ها بسیار بهتر و شگفت‌آور بود. سیستم STAR با نظارت انسان توانست یک بخیه‌ی خطی بزند و عمل بازپیوند انجام دهد و قسمت‌های مختلف روده‌ی کوچک را به هم وصل کند. این ربات توانست به خوبی یک جراح انسان از عهده‌ی این عمل بربیاید، اما این پروسه پنج برابر بیشتر از زمان عادی آن طول کشید.
منبع: Science Mag
درباره این سایت